Wymiana tablicy przed UMiG w Pełczycach - zachodniopomorskie

Tablica przerz Urzędem Miejskim w Pełczycach przetrwała 10 lat. Jednak przyszła pora na jej odnowienie i uaktualnienie. W lipcu 2011 roku została w pełni odnowiona przez Wydawnictwo Pomorza i Kujaw PiK. Zaktualizowano plan miasta i mapę gminy. Wymieniono płaszczyzny, które zostały wykonane metodą wydruku solventowego o wysokiej rozdzelczości pokrytego laminatem.  Zainstalowane zostało nowoczesne oświetlenie planszy z czujnikiem zmierzchowym.

     Można było tego wszystkiego dokonać dzięki pozytywnej reakcji podmiotów gospodarczych, które zamieściły na tablicy swoją reklamę w odpowiedzi na inicjatywę władz. W ten sposób Miasto i Gmina Pełczyce ma elegancką planszę promocyjną przed samym wejściem do budynku urzędu a podmioty dobry sposób na dotarcie do klienta.

Gmina Pełczyce leży w północno-wschodniej części Pojezierza Myśliborskiego w południowej części województwa zachodniopomorskiego w powiecie choszczeńskim. Od strony południowej graniczy z woj. lubuskim, od zachodu z gminą Barlinek. Granicę północną wyznaczają Dolice i Choszczno. Natomiast na wschodzie gmina graniczy z gminą Krzęcin. Pod względem obszarowym gmina plasuje się w środku miejsko wiejskich gmin woj. zachodniopomorskiego; jej powierzchnia ewidencyjna wynosi około 200,8km2. Gminę zamieszkuje około 8,5 tys. mieszkańców. Stanowi to 0,5% liczby ludności woj. zachodniopomorskiego oraz 15,2% liczby ludności powiatu choszczeńskiego.

Gmina należy do grupy gmin-miejsko-wiejskich o średnio niskim zaludnieniu; na 1 km2 przypada tu około 41 mieszkańców. Gminna sieć osadnicza wraz z niemal centralnie usytuowanym miastem Pełczyce (ok. 2800 mieszkańców) składa się z 21 miejscowości. Pełczyce nie stanowią oddzielnej jednostki samorządowej. Na terenie miasta są zlokalizowane władze i agendy samorządu gminy. Pełczyce jako miasto gminne, skupia większość historycznie wytworzonych ciążeń społeczno-gospodarczych jakie wypływają z okalających miasto obszarów wiejskich. "Przedłużeniem" tych wielostronnych więzi jest miasto Barlinek, położone na południowy zachód od Pełczyc, a oddalone w linii komunikacyjnej o ok. 9 km.

Historia Pełczyc

Początki Pełczyc sięgają wczesnego średniowiecza, kiedy to w X-XII w. na wyspie jez. Panieńskiego (obecnie cyplu przy wschodnim brzegu) istniał gród obronny wchodzący, prawdopodobnie, w skład państwa Pyrzyczan. Gród dawał schronienie ludności dwóch osad: jednej położonej na wyspie na pd. od grodu (z niej wyrosło tzw. Stare Miasto) i drugiej, służebnej, położonej na wschodnim brzegu jeziora (z niej powstało Nowe Miasto). Ok. 1260 r. rycerz Lippold II i Teodoryk von Behr nadali osadzie prawa miejskie i ok. 120 łanów ziemi. Znak herbowy rodziny Behr - niedźwiedź - jest przedstawiony na najstarszej znanej pieczęci miasta (XVI w.) jako stojący na kamieniu, wsparty przednimi łapami o drzewo, a także w herbie miasta (znanym od pocz. XVI w.) - stojący na zielonym wzgórzu pod dębem.
Przynależność państwowa ziemi pełczyckiej zmieniała się w ciągu dziejów wielokrotnie, Pełczyce były: polską kasztelanią (do 1240 r.), wchodziły w skład Księstwa Pomorskiego Gryfitów, Brandenburgii (od 1280 r.), ponownie Księstwa Pomorskiego (kupione przez Ottona IV w 1298 r.), Polski (przyłączone przez Kazimierza Wielkiego), państwa krzyżackiego (w XV w.) i ponownie Brandenburgii (od 1478 r.). W 1485 r. miasto zostało oddane w lenno rodzinie Waldów (pochodzących z Bawarii), a wkrótce Hans von Waldow zasłynął jako jeden z nękających Pomorze rycerzy - rabusiów.
Ok. 1280 r. w Pełczycach został osadzony zakon cysterek, podległy biskupowi kamieńskiemu. Ich domem macierzystym był klasztor w Szczecinie, opiekę pełnił klasztor męski w Kołbaczu. Uposażenie zakonu pełczyckiego stanowiło jezioro Panieńskie, grodzisko wraz z kmieciami, w następnych latach dodano ziemie sąsiednich wiosek, młyny, grunty pod budowę klasztoru, kolejne jeziora. W 1537 r. po sekularyzacji dóbr klasztornych Waldowie przejęli dobra pocysterskie tworząc własne dwa duże majątki. W następnych latach odbierali stopniowo ziemie i przywilej miastu. Umacnianie pozycji ekonomicznej rodu kosztem mieszczaństwa stało się zarzewiem dwustuletniego konfliktu, doprowadzając do rebelii (ok. 1700 r.) oraz do upadku znaczenia miasta. Liczne pożary i klęski sprawiły, ze ludność Pełczyc w 1719 r. stanowiło 635 osób, miasto posiadało zaledwie 34 domy z dachówką, 50 krytych słomą i 33 pustaki. Spory rycerstwa z mieszczaństwem zakończył król Fryderyk Wilhelm I odkupując w 1728 r. posiadłości Waldowów i nadając Pełczycom status miasta królewskiego. W 1744 r. z dawnych dóbr klasztornych utworzono odrębną domenę z siedzibą urzędnika królewskiego i generalnego dzierżawcy, która istniała do 1929 r. Od pocz. XIX w. Następował stopniowy rozwój miasta jako ośrodka rolniczo-hodowlano-rzemiślniczego, liczba mieszkańców zwiększyła się z 887 na początku wieku, do 2126 w 1855 r. Tereny miejskie obejmowały 1616 ha oraz 7 dużych gospodarstw. Jedynymi zakładami były młyny i mleczarnia. W 1828 r. zbudowano szkołę dla dziewcząt, w 1851 r. szkołę miejską, w 1857 r. założono dom dla sierot. W 1850 r. w mieście żyło 65 Żydów, istniała synagoga i cmentarz żydowski. Od początków Reformacji aż do 1945 r. na ziemi pełczyckiej dominował protestantyzm. Katolicy ponownie pojawili się w 1855 r. (13 osób) i ich liczba stopniowo rosła - byli to głównie polscy robotnicy sezonowi.
W czasie II wojny światowej w majątkach rolnych pracowali robotnicy przymusowi. Na początku lutego 1945 r. Pełczyce zostały zajęte prze wojska radzieckie. Po wojnie, z przyczyn technicznych, miasto straciło ok. 50% zabudowy, utrzymał się charakter miasta, w którym nadal połowa mieszkańców żyła z rolnictwa. We współczesnych Pełczycach rolnictwo utraciło znaczenie: przyszłość miasta - ze względu na unikalną w skali Pomorza Zachodniego fizjografię - związana jest z rozwojem turystyki.

***

Dane o miescie i gminie pochodzą z http://www.pelczyce.pl

Zapraszamy do odzwiedzania miasta i gminy Pełczyce.

***