Jesteś w: Strona główna / Aktualności
Aktualności
Zaktualizowana tablica z mapą gminy Baranów k. Kępna
Dodano 2023-12-13
Gmina Baranów położona jest w południowej części województwa wielkopolskiego, w powiecie kępińskim. Od północy gmina graniczy z miastem i gminą Kępno; od wschodu z gminami Wieruszów (woj. łódzkie) i Łęka Opatowska; od południa z gminami Trzcinica i Rychtal; od zachodu z gminą Bralin Cały obszar gminy usytuowany jest w dorzeczu rzeki Prosny, a jego główna oś hydrograficzna to rzeka Niesób wraz z dopływami . Gmina Baranów zajmuje powierzchnię 7431 ha i liczy 7908 mieszkańców (dane na dzień 12.12.2016r.) Obywatele naszej Gminy, jak prawdziwym Wielkopolanom przystało, wyróżniają się kreatywnością, przedsiębiorczością i pracowitością.
Gminę tworzy jedenaście sołectw: Baranów, Joanka, Donaborów, Jankowy, Żurawiniec, Łęka Mroczeńska, Słupia pod Kępnem oraz Grębanin. Najmłodsze, utworzone w 2014r. jest sołectwo Baranów Os. Murator.
Usytuowanie geograficzne i administracyjne – na styku czterech województw (wielkopolskie, dolnośląskie, opolskie i łódzkie) sprzyja rozwojowi branży meblarskiej. Działa tu ponad 500 takich firm, mniejszych i większych, od zakładów rodzinnych po fabryki mebli, co sprawia, że Gminę Baranów uważa się za istotną część „Zagłębia Meblowego”.
Dobre warunki klimatyczne, malownicze zabytki wiejskiej kultury oraz sąsiedztwo dróg międzyregionalnych stwarzają możliwość rozbudowy struktury gospodarczej i rozwoju obsługi turystycznej.
Zabytki
Najtrwalszym śladem przeszłości, tradycji, historycznych wydarzeń związanych ze skrawkiem tej ziemi są zabytki architektury. Rozsiane na terenie gminy Baranów tworzą wiele unikatowych szlaków. Jeden z nich wyznaczają drewniane kościoły tak specyficzne w naszym krajobrazie. Stanowią one zachętę do podjęcia wędrówki, do zagłębienia się w historii ukrytej w ich wnętrzach. Na terenie gminy znajdują się trzy tego typu obiekty: w Donaborowie, Baranowie i Grębaninie. To unikaty, liczące po kilkaset lat.
Kolejny ciekawy szlak to dworki i folwarki. Odzwierciedlają, zarówno historię jak i tradycję. Obrazują historie ludzi, którzy je tworzyli w przeszłości wytyczając tym samym charakter naszego regionu. Jednym z najznamienitszych miejsc jest w tym przypadku Mroczeń siedziba rodu Wężyków, niezwykle zaangażowanych w działalność patriotyczną.
Trzeci szlak całkowicie odmienny od dwóch pozostałych to miejsca nieznane, ale jednocześnie fascynujące. Często znane wyłącznie mieszkańcom regionu. Wyznaczają historię, są dla mieszkańców dowodem wydarzeń, pamiątką i symbolem. To przede wszystkim liczne kapliczki ukryte wśród zaułków miejscowości, łąk, pól całej gminy.
Wyruszając w wędrówkę po gminie Baranów warto sięgnąć do opracowań związanych z tym regionem. Szczególnie godnymi polecenia są dwie pozycje „Kronika dekanalna kępińska” księdza P. Fabisza pochodząca z 1855 roku oraz „Powiat kępiński” opracowanie autorstwa księdza J. Janiszewskiego z 1928 roku.
BARANÓW
„Dawniejsze miasto, dziś wieś Baranów posiada kościół parafialny pod wezwaniem św. Wawrzyńca i św. Andrzeja” (J. Janiszewski „Powiat kepinski” str. 66 ). Zabytkowy kościół drewniany znajduje się w północno-wschodnim narożniku rynku. Zbudowany został w 1732 roku z fundacji Zofii Stoińskiej. W jego wnętrzu na uwagę zasługują, między innymi: ołtarz główny późnobarokowy z roku 1885 z rzeźbami, ambona i trzy późnorenesansowe ołtarze boczne wykonane około 1640 r. z płaskorzeźbą Św. Anny, obrazem "Wniebowzięcia" oraz bogato dekorowanym obrazem Św. Cecyli.
Od południa do kościoła przylega kaplica św. Wojciecha zbudowana w 1869 roku. W sąsiedztwie kościoła znajdują się także: murowana dzwonnica – powstała w końcu XIX w., plebania (około 1880 r.), spichlerz (1885 r.) i kaplica (1915 - 1917). W centrum wsi zachowało się także kilka domów drewnianych i murowanych z końca XIX i początku XX wieku.
JANKOWY
Warto zwrócić tu uwagę na budynek dawnego przedszkola. Jego historia sięga 1891 roku. Wówczas powstała w nim jednoklasowa szkoła i mieszkanie nauczycielskie.
Kolejny ślad historii to budynek podworski, nazywany potocznie przez okolicznych mieszkańców „Belwederem” oraz dwa budynki podworskie tzw. „trojaki”, powstałe w 1904 roku, do dziś pełniące funkcje mieszkalne.
Na terenie wsi znajdują się także ruiny zamku Radziszewskich.
Szczególne znaczenie dla mieszkańców ma także kapliczka Św. Jana Nepomucena. Stanowi dokładne odtworzenie kapliczki zniszczonej przez hitlerowców w czasie II wojny światowej.
DONABORÓW
„Według podań wywodzi Donaborów swą nazwę, od dona i bory, tzn. darowizna borów wolnym chłopom, przez króla polskiego Jagiełłę” (J. Janiszewski „Powiat kepinski” str. 72).
Znajduje się tu drewniany, kryty gontem kościół pod wezwaniem świętego Marcina, pochodzący z XVIII wieku. W 1928 r. został gruntownie odnowiony i podwyższony.
W jego wnętrzu na uwagę zasługują późnorenesansowe (XVII wiek) prawy ołtarz boczny i chrzcielnica. O miejscu tym J. Janiszewski pisze: „w 1405 stanął tu drewniany w krzyż wybudowany kościółek z jedną wieżyczką na środku, który w 1614 powiększono o dzwonnicę z wieżą (…) jest dziś dzień zachował pierwotną swą strukturę. (J. Janiszewski „Powiat kepinski” str. 71)
SŁUPIA P/KĘPNEM
W miejscowości tej znajdują się dwa zespoły zabytkowe.
Pierwszym z nich jest neogotycki kościół parafialny zbudowany w latach 1869-1870. „Kościół jest pod wezwaniem Wszystkich Świętych; posiada 4 ołtarze. We wszelkim mieści się obraz Przemienienia Pańskiego pędzla Stanisława Szembeka; w drugim obraz św. Józefa, w trzecim obraz Wszystkich Świętych, w czwartym obraz św. Antoniego.” (J. Janiszewski „Powiat kepinski” str. 75)
Drugi obiekt historyczny to pałac neoklasycystyczny z czterokolumnowym portykiem wzniesiony w latach 1880 – 1889.
We wsi zachowały się również przykłady drewnianych domów mieszkalnych z końca XIX wieku.
Historia
03-04-2018 10:02
Gmina Baranów szczyci się wielowiekową, chlubną przeszłością. Jej stolica – Baranów – przez całe stulecia, od połowy XV wieku aż do 1907r., miała prawa miejskie. Badania archeologiczne potwierdziły istnienie tu w odległej przeszłości osad łużyckich, umiejscowionych w okolicy rzeki Jamicy, a datowanych na 800-400 r.p.n.e.
Po roku 1241 Rocława wdowa po komesie Klemensie, nadała wieś Baranów klasztorowi benedyktynek w Staniątkach. W latach 1250 - 1329 Baranów należał do cystersek z klasztoru w Ołoboku. W dokumentach z II połowy XIV w. Baranów określany jest już powszechnie jako oppidum, czyli miasto. Data nadania praw miejskich nie jest znana, można jednak przypuszczać, że nastąpiło to przed rokiem 1426. W źródłach z tego okresu po raz pierwszy Baranów określano mianem miasta. W tym właśnie roku, po podziale majątku między członków rodziny Wierzbięty z Paniewic, miasto przypadło w udziale Wierzbięcie z Kępna, synowi Mikołaja z Kępna. Zbyszyc, chorąży wieluński, dziadek Wierzbięty z Kępna, też Wierzbięta z Paniewic był Ślązakiem z rodu Niesobiów. Od 1352 do 1369 roku był starostą generalnym Wielkopolski, następnie także kasztelanem poznańskim (od 1360r.) W zamian za uśmierzenie buntu Maćka Borkowica w roku 1365 otrzymał od Kazimierza Wielkiego Kępno, dotychczas miasto królewskie oraz pobliskie wsie Bobrowniki, Grębanin i Mianowice. Od nazwy miasta przyjął nazwisko Kępiński. Wraz z upadkiem Kępna, które w ówczesnym okresie spadło do roli wsi, wzrosło znaczenie Baranowa. Z zachowanych dokumentów z roku 1532 wynika, że to szlacheckie miasto miało wówczas swojego burmistrza i radę miejską. W Baranowie odbywały się targi i jarmarki. Do powolnego upadku miasta przyczyniły się klęski żywiołowe (przede wszystkim wielkie pożary w latach 1631, 1714, 1720 i 1823 ), wojna ze Szwedami oraz liczne konflikty wywołane przygranicznym położeniem.
Po II rozbiorze Polski (1793) Baranów znalazł się pod panowaniem pruskim. W końcu XVIII wieku miasteczko wyludniało się i w roku 1816 liczyło zaledwie 350 mieszkańców. Ostatecznym ciosem dla Baranowa był rozwój komunikacji kolejowej w latach 1864-1907, która ominęła to miasto, podczas gdy sąsiednie Kępno stało się ważnym węzłem kolejowym.
W latach 1905 - 1907 miały miejsce protesty i wystąpienia Polaków przeciwko nasilającej się akcji germanizacyjnej. W roku 1907 Baranów został pozbawiony przez władze pruskie praw miejskich. Stracił je ostatecznie w niepodległej Polsce w 1932 roku. Pod względem administracyjnym Baranów i okoliczne wsie należały w latach międzywojennych do powiatu kępińskiego i wchodziły w skład gminy Kępno - Południe. W okresie tym zbudowano pomnik ku czci poległych (42 osoby) w czasie I wojny światowej. W czasie II wojny światowej zginęło jedenastu mieszkańców Baranowa i to w różnych okolicznościach (w obozach koncentracyjnych, w czasie działań wojennych). Na przymusową pracę w głąb Niemiec wywieziono wówczas 27 osób. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej (21 stycznia 1945 roku) zachowano na tym terenie przedwojenny układ administracyjny. W roku 1954 miejsce gmin zajęły gromadzkie rady narodowe jako podstawowe ogniwa w podziale administracyjnym kraju (na terenie obecnej gminy działały dwie gromadzkie rady narodowe: w Mroczeniu i Baranowie).
Uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 5 grudnia 1972 r. Baranów został siedzibą gminy, obejmującą swym zasięgiem byłą gromadzką radę narodową Baranów i Mroczeń. Po wprowadzeniu w życie ustawy z dnia 28 maja 1975 roku gmina Baranów znalazła się w granicach nowo powstałego województwa kaliskiego.
W 1992 roku Rada Gminy Baranów, kierując się tradycją uchwaliła, że herbem gminy będzie dawny herb miasta Baranowa: srebrna głowa barana z kręconymi złotymi rogami na niebieskim tle. Pieczęć z herbem odciskana jest na okolicznościowych dokumentach, ponadto gmina dysponuje także pieczęcią wypukłą, wzorowaną na pieczęciach szlacheckich. Określono także barwy Gminy Baranów czyli jej flagę. Flagą Gminy Baranów jest płachta trójdzielna. Stanowi ona prostokąt o stosunku wysokości do długości jak 5:8 i składa się z trzech równych poziomych pasów w układzie równoległym. Pas górny z kolorze białym, pas środkowy w kolorze niebieskim, pas dolny w kolorze żółtym.