Tablica z mapą Sołectwa Czerna w Gminie Nowogrodziec. Realizacja Wydawnictwo Pomorza i Kujaw PiK - Zbigniew Klimczak. 

 

HISTORIA WSI

 Czerna - niemiecka nazwa wsi - Tschirne vel Tonhain

      Wieś założona nad potokiem Czerna Wielka (Gr. Tschirne) i leżąca po jego obu stronach. Przez południową część Czernej przebiega historyczna droga ze Zgorzelca do Wrocławia, która także miała wpływ na ulokowanie w tym miejscu osady. Przy niej ( ok. 300 metrów ) na zachód od wsi pozostałość po dawnym zajeździe (Chausseehaus), którego początki sięgają XVIII/XIX wieku. Po przeciwnej stronie drogi wyrobiska po eksploatacji surowca dla okolicznych garncarni. Na południowym krańcu wsi, przy zakręcie drogi w kierunku Gierałtowa dawny folwark - Czerna Górna (Ober Tonhain). Drugi folwark zwany Czerna Średnia (Mittel Tonhain) znajduje się na prawym brzegu potoku, około 300 metrów na północ od kościoła. Komunikacyjnie i historycznie związany był z pobliską Zebrzydową, do której prowadzi wysadzona drzewami droga, wychodząca z zabudowań folwarcznych prosto w kierunku wschodnim.

      Wieś - podobnie jak wszystkie osady w okolicy - podzielona była na kilka części posiadających swoje nazwy. Najdalej na północ znajdowała się, najprawdopodobniej najstarsza, cześć Czernej - kolonia Altenhain (dzisiejszy Stary Gaj, co jest prostym tłumaczeniem przedwojennej nazwy). Co ciekawe, zabudowania leżące przy samych torach przed wojną należały do trzech różnych osad : Wykrot, Czernej i odległego Tomisławia. W pobliżu tego fragmentu wsi przebiegają relikty po niedokończonej autostradzie Drezno-Wrocław: nasypy oraz przejazd przez Czerną Wielką. Pośrednio o średniowiecznych korzeniach tej części osady może świadczyć przebiegająca tędy droga z dworu w Zebrzydowej prosto do dworu w Wykrotach.

      Warto zwrócić uwagę na zabudowania nie pasujące układem do sposobu rozmieszczenia innych budynków w centrum Czernej. Chodzi mianowicie o kilka gospodarstw, oddalonych nieco na wschód od osi osady. Niemcy nazywali te zabudowaniaFeldhä user - tj. w dosłownym tłumaczeniu Domy na Polu, czy też Polne Domy. Dokładnie po przeciwnej stronie wsi zespół budynków tworzących dawną osadę Karlshof - tj. w wolnym tłumaczeniu Folwark Karola - zwany obenie Ciechocin. Obok Kirchdorf- łąki folwarczne w kierunku Gierałtowa

    Według badaczy niemieckich nazwa wsi miała pochodzić od czerneboga - Czarnego Boga, co raczej należy uznać za mało prawdopodobną koncepcję. Wpływ na nazwę miała z pewnością przepływająca przez wieś rzeczka Czerna Wielka. To najpierw potok miał taką nazwę, a dopiero później osada założona nad nim. Podobnie jak od rzeki Ślęzy bierze swoją nazwę góra Ślęza, od której to z kolei wziął swoje miano Śląsk. Sugeruje się również - być może najbardziej prawdopodobną koncepcję - pochodzenia nazwy od słowiańskiego słowa Czarna oznaczającego gęsty, ciemny las. W roku 1304 Schirne, 1348 Czirna, 1418 ponownie Schirne, 1460 Tschyrnau. Gwarowa nazwa wsi: Schirn. Od 1 listopada 1937 roku zmieniono nazwę na Tonhain, co można tłumaczyć na Gliniany Las czy też Gliniany Gaj. Na pewno związane to było z funkcjonowaniem tu rozwiniętego przemysłu ceramicznego i kopalni glinki ceramicznej, a zapewne zamierzano również w ten sposób ostatecznie wyeliminować zbyt słowiańskie brzmienie poprzedniej nazwy. Pewien wpływ na uformowanie nowego określenia miała, być może, najstarsza kolonia w Czernej - Altenhain. Dawna polska nazwa - jak sądzono w 1945 roku - miała brzmieć Czarna.

     

Realizacja tablic wjazdowych  (witaczy) w gminie Gorzyce. Dwustronne tablice z herbem gminy z nowym designem zostały rozlokowane przy wjazdach do gminy w miejscowościach Furmany, Motycze, Sokolniki i Trześń. 

Gmina Gorzyce, Województwo: podkarpackie

Powiat: tarnobrzeski ziemski

Gmina Gorzyce położona jest w widłach Wisły i Sanu, w obrębie północnej części Podkarpacia w mezoregionie geograficznym Równiny Tarnobrzeskiej. Jest to teren równinny słabo zróżnicowany pod względem morfologicznym. Mniejsze jednostki geograficzno – morfologiczne to Płaskowyż Tarnobrzeski w południowo – zachodniej części gminy – teren płaski porozcinany rozległymi nieckowatymi dolinami oraz szerokie sterasowane doliny rzek Wisły i Sanu. Przez gminę przepływają wpadające do Wisły: Trześniówka i Łęg.

Gmina Gorzyce posiada korzystne warunki przyrodnicze do rozwoju rolnictwa:

- zdecydowaną przewagę terenów równinnych,

- dużą powierzchnię użytków rolnych,

- znaczne powierzchnie dobrej jakości gleb,

- stabilną pogodę oraz klimat w którym można uprawiać większość roślin uprawnych,

- długi okres wegetacyjny 210 – 220 dni.

Nasza realizacja tablicy z planem miasta i mapą gminy Sokołów Małopolski II edycja. Gmina Sokołów Małopolski jest jedną ze 160 gmin województwa podkarpackiego oraz jedną z 14 gmin powiatu rzeszowskiego, położoną w północnej części tego województwa, około 25 km na północ od Rzeszowa - stolicy województwa, na płaskowyżu kolbuszowskim, należącym do Makroregionu Kotliny Sandomierskiej. Powierzchnia gminy obejmuje obszar 13 425 ha, w tym 1 555 ha przypada na miasto Sokołów Małopolski.

Gmina Sokołów Małopolski stanowi 12% powierzchni powiatu rzeszowskiego. Miasto Sokołów Małopolski leży na skrzyżowaniu pięciu dróg wiodących w stronę: Rzeszowa, Kolbuszowej, Leżajska, Łańcuta i Lublina.

Gminę Sokołów Małopolski tworzy miasto Sokołów oraz 10 sołectw: Górno, Kąty Trzebuskie, Markowizna, Nienadówka, Trzeboś, Trzeboś Podlas, Trzebuska, Turza, Wólka Niedźwiedzka i Wólka Sokołowska. Sołectwa Trzeboś Podlas i Kąty Trzebuskie mają status miejscowości, nie są jednak wyodrębnione geodezyjnie.

Syców położony jest w północno-wschodniej części województwa dolnośląskiego w powiecie oleśnickim. Wiedza o początkach Sycowa jest dzisiaj bardzo fragmentaryczna, zachowane są jedynie pojedyncze wzmianki, które w sposób mniej lub bardziej pewny potwierdzają istnienie miejscowości. W latach 1939-1945 trwała II wojna światowa. IX 1939 r. z rejonu Sycowa ruszyło niemieckie natarcie w kierunku Kępna. W maju 1941 r. wśród robotników przymusowych w sycowskiem powstał batalion konspiracyjny Armii Krajowej pod nazwą „Giewont”. Jego dowódcą był Józef Młynarz ps. „Faryś”. W styczniu 1945 r. prawie niezniszczone miasto dostało się w ręce Armii Czerwonej. W tym czasie miasto zostało częściowo zniszczone, a ratusz i zamek podpalone.